در این مطلب از سایت انسان شاد برای شما مدل های زیبا از سفره شب یلدا را فراهم کرده ایم.
شب یَلدا یا شب چلّه یکی از کهن‌ترین جشن‌های ایرانی است.
در این جشن، طی شدن بلندترین شب سال و به دنبال آن بلندتر شدن طول روزها در نیم‌کرهٔ شمالی،
که مصادف با انقلاب زمستانی است، گرامی داشته می‌شود.
یلدا به زمان بین غروب آفتاب از ۳۰ آذر تا طلوع آفتاب در اول ماه دی(نخستین روز زمستان)گفته می‌شود.
خانواده‌های ایرانی در شب یلدا، معمولاً شامی فاخر و همچنین انواع میوه‌ها و رایج‌تر از همه هندوانه را مهیا و دور هم صرف می‌کنند.
پس از صرف تناولات، قصه‌گویی پیرترها برای دیگر اعضای فامیل و همچنین فال‌گیری با دیوان حافظ رایج است.
ریشه نام یلدا
«یلدا» برگرفته از واژهٔ سریانی به معنای «زایش» و «تولد» است.
ابوریحان بیرونی از این جشن با نام «میلاد اکبر» نام برده و منظور از آن را «میلاد خورشید» دانسته‌است.
در آثارالباقیه بیرونی،از روز اول دی ماه، با عنوان «خور» نیز یاد شده‌است و
در قانون مسعودی نسخه موزه بریتانیا در لندن، «خُره روز» ثبت شده،
اگرچه در برخی منابع دیگر «خرم روز» نامیده شده است.
چلّه، دو موقعیت گاه‌شمارانه در طول یک سال خورشیدی با کارکردهای فرهنگ عامه،
یکی در آغاز تابستان (تیرماه) و دیگری در آغاز زمستان (دی ماه)،
هریک متشکل از دو بخش بزرگ (چهل روز) و کوچک (بیست روز) است.
واژه چلّه برگرفته از چهل (معین، ذیل واژه) و مخفف «چهله» و
صرفاً نشان‌دهنده گذشت یک دوره زمانی معین (و نه الزاماً چهل روزه) است.
تاریخچه جشن شب چلّه
چله و جشن‌هایی که در این شب برگزار می‌شود، یک سنت باستانی است.
مردم روزگاران دور و گذشته، که کشاورزی، بنیان زندگی آنان را تشکیل می‌داد و
در طول سال با سپری شدن فصل‌ها و تضادهای طبیعی خوی داشتند،
بر
اثر تجربه و گذشت زمان توانستند کارها و فعالیت‌های خود را با گردش خورشید
و تغییر فصول و بلندی و کوتاهی روز و شب و جهت و حرکت و قرار ستارگان
تنظیم کنند.
آنان ملاحظه می‌کردند که در بعضی ایام و فصول روزها بسیار بلند می‌شود و
در نتیجه در آن روزها، از روشنی و نور خورشید بیشتر می‌توانستند استفاده کنند.
این اعتقاد پدید آمد که نور و روشنایی و تابش خورشید نماد نیک و موافق بوده و با تاریکی و ظلمت شب در نبرد و کشمکش‌اند.
مردم دوران باستان و از جمله اقوام آریایی، از هند و ایرانی - هند و اروپایی، دریافتند که کوتاه‌ترین روزها،
آخرین روز پاییز و شب اول زمستان است و بلافاصله پس از آن روزها به تدریج بلندتر و شب‌ها کوتاهتر می‌شوند،
از همین رو آنرا شب زایش خورشید (مهر) نامیده و آنرا آغاز سال قرار دادند کریسمس مسیحیان نیز ریشه در همین اعتقاد دارد.
جشن یلدا و عادات مرسوم در ایران
ایرانیان نزدیک به چند هزار سال است که شب یلدا آخرین شب پاییز را که درازترین و تاریکترین شب در طول سال است
تا
سپیده دم بیدار می مانند و در کنار یکدیگر خود را سرگرم می دارند تا اندوه
غیبت خورشید و تاریکی و سردی روحیهٔ آنان را تضعیف نکند و
با به روشنایی گراییدن آسمان به رخت خواب روند و لختی بیاسایند.
جشن یلدا در ایران امروز نیز با گرد هم آمدن و شب نشینی اعضای خانواده و اقوام در کنار یکدیگر برگزار می شود.
متل گویی که نوعی شعرخوانی و داستان خوانی است در قدیم اجرا می شده است به این صورت که
خانواده ها در این شب گرد می آمدند و پیرترها برای همه قصه تعریف می کردند.
آیین شب یلدا یا شب چلّه، خوردن آجیل مخصوص، هندوانه، انار و شیرینی و میوه های گوناگون است که
همه جنبهٔ نمادی دارند و نشانهٔ برکت، تندرستی، فراوانی و شادکامی هستند،
این میوه ها که اغلب دانه های زیادی دارند،
نوعی جادوی سرایتی محسوب می شوند که انسان ها با توسل به برکت خیزی و پردانه بودن آنها،
خودشان را نیز مانند آنها برکت آور می کنند و
نیروی باروی را در خویش افزایش می دهند.
همچنین انار و هندوانه با رنگ سرخشان نمایندگانی از خورشید در شب به شمار می روند.
در این شب هم مثل جشن تیرگان، فال گرفتن از کتاب حافظ مرسوم است.
حاضران با انتخاب و شکستن گردو از روی پوکی و یا پُری آن، آینده گویی می کنند.
شب چله
